ένα μεγάλο τραγούδι για μικρούς και μεγάλους μικρούς...

μεταγράφαμε με το ΛΟΥΚΑ σήμερα ηχογραφήσεις του 2004. Παλιό Μαυρονόρος, χωριό γεμάτο ερείπια, δίχως κατοίκους, με δύσκολη πρόσβαση. εκδήλωση απογευματινή γιατί ρεύμα και φως πουθενά. η συναυλία κλείνει όπως ξεκίνησε, με το Πολυφωνικό του Παρακάλαμου. Τελευταίο ένα τραγούδι παιδικό, το παραθέτουμε. Μακάρι να μπορούσα από εδώ να σας βάλω κι ότι ηχογραφήθηκε πριν και μετά το τραγούδι με τα ηλικιωμένα μέλη του πολυφωνικού ομίλου να κάνουν σαν μικρά παιδιά, σαν να κάνουν σκανταλιά με αυτό το τραγούδι...
Εμείς με τη "ΧΑΟΝΙΑ" τόπαμε κάποτε σε συναυλία μας στην Ουαλία και θυμάμαι ότι τα ...ουαλόπαιδα χωρίς μετάφραση κατάλαβαν ότι το τραγούδι θα μπορούσε νάναι δικό τους! τέτοιο γέλιο και συμμετοχή...


ΝΤΗΛΙ ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ


Ντήλι, ντήλι, ντήλι το καντήλι
που ‘φεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι
του αγαπητικού της
του αρραβωνιαστικού της
ντήλι, ντήλι, ντήλι το καντήλι.

Πάησε ο ποντικός
άρπαξε το φιτίλι
από μέσα από το καντήλι
που ‘φεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι
του αγαπητικού της
του αρραβωνιαστικού της
ντήλι, ντήλι, ντήλι το καντήλι.

Πάησε και η γάτα
έπνιξε τον ποντικό
που άρπαξε το φιτίλι
από μέσα από το καντήλι
που ‘φεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι
του αγαπητικού της
του αρραβωνιαστικού της
ντήλι, ντήλι, ντήλι το καντήλι.

Πάησε και ο σκύλος
έφαγε την γάτα
που έπνιξε τον ποντικό
που άρπαξε το φιτίλι
από μέσα από το καντήλι
που ‘φεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι
του αγαπητικού της
του αρραβωνιαστικού της
ντήλι, ντήλι, ντήλι το καντήλι.

Πάησε και το ξύλο
χτύπησε το σκύλο
που έφαγε την γάτα
που έπνιξε τον ποντικό
που άρπαξε το φιτίλι
από μέσα από το καντήλι
που ‘φεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι
του αγαπητικού της
του αρραβωνιαστικού της
ντήλι, ντήλι, ντήλι το καντήλι.

Πάησε και η φωτιά
έκαψε το ξύλο
που χτύπησε το σκύλο
που έφαγε την γάτα
που έπνιξε τον ποντικό
που άρπαξε το φιτίλι
από μέσα από το καντήλι
που ‘φεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι
του αγαπητικού της
του αρραβωνιαστικού της
ντήλι, ντήλι, ντήλι το καντήλι.

Πάησε και το νερό
έσβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που χτύπησε το σκύλο
που έφαγε την γάτα
που έπνιξε τον ποντικό
που άρπαξε το φιτίλι
από μέσα από το καντήλι
που ‘φεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι
του αγαπητικού της
του αρραβωνιαστικού της
ντήλι, ντήλι, ντήλι το καντήλι.


Φωτ. ? Λύτ. 188 - 189.

Αχ αυτό το ντήλι ντήλι!!!Τι μου θύμισες!Αυτό μου λέγαν η γιαγιά μου και η μάνα μου προσπαθώντας να με βάλουν για ύπνο!Βέβαια ποτέ δεν τα κατάφερναν με το συγκεκριμένο, αλλά άλλο θέμα αυτό...Εμ, έτσι είναι οι ηλικιωμένοι!Πολύ περισσότερο παιδιά από τα ίδια τα παιδιά!

η γλώσσα των παιδιών, ίσως η μόνη διεθνής γλώσσα (μαζί με τη γλώσσα των τρελών και των σωμάτων?) ! έγραφα για τη συναυλία στην Ουαλία και τώρα θυμήθηκα τη ΜΑΡΙΑ στο κάστρο του CORIGLIANO D'OTRANTO να τραγουδά ένα γκρεκάνικο νανούρισμα (τιτι τιτι τιτι...-για ένα ...ενώριο παιντί) και ένας μπόμπιρας από κάτω ναχει γλαρώσει για τα καλά, σαν από καιρό έτοιμος στο ρόλο του, να το παίζει ...νανουρισμένος κανονικά και στο τέλος να μας αιφνιδιάζει ξεσπώντας σε ένα θριαμβικό χειροκρότημα με τα δυο λιλιπούτεια χεράκια του...

Δεν τελειώνει όμως εκεί το τραγούδι.
Μετά το νέρο, πάει το βόδι και πίνει το νερό που σβησε τη φωτιά κλπ.
Ακολουθεί ο λύκος που τρώει το βόδι που πιε το νερό.
Τέλος ο κυνηγός σκοτώνει το λύκο που έφαγε το βόδι που ήπιε το νερό κλπ κλπ. Και τέλος καλό.
Καλό; Χμμ. Μόνο φαινομενικά. Διότι εν τέλει τι είναι ο κυνηγός σύμφωνα με το τραγούδι; Καλός ή κακός; Και ο λύκος (ο "κακός λύκος") είναι πράγματι κακός αν βασιστούμε στους στίχους του τραγουδιού;

Ας εξετάσουμε το ζήτημα "εις βάθος", με φιλολογική σχολαστικότητα.
Αφετηριακό σημείο της μελέτης μας είναι η a priori αποδεκτή υπόθεσή μας, ότι η κόρη του τραγουδιού είναι
κ α λ ή!
Αυτομάτως κατά τον τρόπο αυτό τα πρόσωπα του μύθου χωρίζονται σε δυο αντίπαλα στρατόπεδα, αυτό των Καλών και, το άλλο στρατόπεδο, των Κακών.

Εφόσον η κόρη είναι καλή, τότε ο ποντικός που της αρπάζει το φιτίλι είναι κακός.
Άρα η γάτα που πνίγει τον κακό ποντικό είναι καλή, ο σκύλος που τρώει την καλή γάτα είναι κακός, το ξύλο που χτυπάει τον κακό σκύλο είναι καλό, η φωτιά που καίει το καλό ξύλο είναι κακιά, το νερό που σβήνει την κακιά φωτιά είναι καλό, το βόδι που πίνει το καλό νερό είναι κακό, ο λύκος που τρώει το κακό βόδι είναι καλός και, εν τέλει, κακός είναι ο κυνηγός που σκοτώνει τον ΚΑΛΟ ΛΥΚΟ.

Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα τραγούδι με λυπητερό τέλος. Γκουχ.

O Χριστός και η Παναγία!!!Πια φιλολογική προσέγγιση?!?!, πιο μαθηματική λογική δεν μπορούσε να εφαρμοστεί!!! Ένα απλό παιδικό τραγουδάκι έβαλε ο άνθρωπος, αν και τώρα που το σκέφτομαι όλα τα παιδικά τραγούδια είναι και ολίγον τι ψιλοθρίλερ!!