είναι η "ΤΡΥΓΟΝΑ" παιδικό τραγούδι ;

Διάβασα σήμερα στην εέυθεροτυπία τη στήλη "ΣΕ ΗΧΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ" του Πάπαδάκη που παρουσιάζει το νέο δίσκο της ΔΟΜΝΑΣ ΣΑΜΙΟΥ "Ο ΚΥΡ ΒΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ" και με ΄χαρά πήγα επιτόπου και τον αγόρασα για να έχω ιδία άποψη αλλά και γιατί σέβομαι και εκτιμώ ιδιαίτερα ό,τι κάνει η Σαμίου για την παράδοσή μας. Είχα προσέξει στο άρθρο του Παπαδάκη ότι ανέφερε ότι υπήρχαν και τραγούδια όχι και τόσο παιδικά, ανάμεσά τους αναφέρει την "ΤΡΥΓΟΝΑ". Και πραγματικά, τι δουλειά έχει η "ΤΡΥΓΟΝΑ" σε ένα τέτοιο δίσκο; Το τραγούδι είναι ιδιαίτερα σκληρό, περιγράφει βία και θάνατο, δεν είναι για κανένα χαρούμενο πουλάκι. Η τρυγόνα στο τραγούδι αυτό είναι μάρτυρας αυτής της βίας. Και όχι μόνο αυτό. Άκουσα το τραγούδι με προσοχή για να ακούσω έκπληκτος έως ενοχλημένος ένα τούτι φρούτι μουσικό αποτέλεσμα. Η μελωδία από τον τραγουδιστή στο γνωστό τρόπο του τραγουδιού όπως λέγεται με όργανα στην Ήπειρο. Από πίσω κάτι σαν κλώστης να κλώθει. Ένα ανακάτεμα τελείως στον αέρα! Κλώσιμο έχει το τραγούδι αλλά στον πολυφωνικό τρόπο του όπου η μελωδία είναι αλλιώς αλλά και όπου υπάρχουν και ίσα. Κρίμα, το πολυφωνικό δεν είναι πασπαρτού και όπως κάτσει! Όπου θέλουμε ρίχνουμε κι ένα κλώσιμο γιατί είναι πιασάρικο! Το κλώσιμο είναι αδιάσπαστο από το πάρσιμο και το ισοκράτημα, όχι μια ξεκομμένη τεχνική. Κρίμα! Δεν χρεώνω στη ΣΑΜΙΟΥ το αποτέλεσμα - της χρωστάμε τόσα και τόσα για την προσφορά της- αλλά σε κακές επιλογές των συνεργατών της στο συγκεκριμένο τραγούδι. Κατά τα άλλα ο δίσκος είναι πλούσιος, με καλό ένθετο και αξίζει να ακουστεί σαν έργο της ΔΟΜΝΑΣ ΣΑΜΙΟΥ.

Η "ΤΡΥΓΟΝΑ" σίγουρα δεν είναι παιδικό τραγούδι. Αντίθετα, πρόκειται για ένα πολύ σκληρό τραγούδι που περιγράφει ένα αποτρόπαιο θάνατο. Υπάρχει όμως και η λογική ότι σε ένα τέτοιο δίσκο μπορούν να υπάρχουν και τραγούδια που αξίζει να ακουστούν και ίσως κάποτε να τραγουδηθούν από παιδιά. Προσωπικά δεν έχω ακούσει το συγκεκριμένο τραγούδι-κάποια τραγούδια από το δίσκο άκουσα από τον ΝΙΚΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ τη Δευτέρα στην "ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ", όταν έβαλε το cd σε πρώτη ακρόαση. Επιφυλάσσομαι, λοιπόν, επί της ουσίας, αδυνατώντας να εκφράσω τεκμηριωμένη άποψη. Αν αυτά που γράφεις ισχύουν-παρτής σε μελωδική γραμμή άλλη και δίπλα του κάτι σαν γύρισμα- έχουμε να κάνουμε με μια δημιουργική εκδοχή του τραγουδιού που μπορεί να κριθεί μόνο από το αποτέλεσμα και όχι με όρους αναπαράστασης. Κι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου έβαλε δύο κλώστες σε ένα δικό του τραγούδι. Κατανοώ, όμως, την αντίδρασή σου γιατί εδώ δεν πρόκειται για έντεχνη δημιουργία ούτε για δηλωμένη διάθεση διασκευής. Το όποιο πρόβλημα μπορεί να ξεκινήσει αν αυτό γίνεται στο όνομα της παράδοσης και της πιστότητας σε αυτήν. Μα και πάλι πρέπει να ακούσω τη συγκενριμένη ηχογράφηση για να εκφέρω άποψη και το να μιλάς υποθετικά και μάλιστα έμμεσα κρίνοντας το έργο ανθρώπων -όπως η Δόμνα Σαμίου- που απείρως σέβομαι και εκτιμώ, θα ήταν τουλάχιστον άστοχο.

Δεν άκουσα το δίσκο ούτε το τραγούδι αλλά αν είναι σαν αυτά που συχνά ακούγονται τελευταία σε άσχετες ηχογραφήσεις γνωστών τραγουδιών συντάσομαι με τον Κώστα. Ήταν σε κάτι συναυλίες με Ινδούς που είχα δει τον Αχιλλέα Χαλκιά να κάνει γύρισμα στον Κυρίτση στο τι κακο καμα ο καημένος και έφριξα. Όχι για τον Αχιλλέα που τον θαυμάζω αλλά για το άσχετο του πράγματος που ως αποτέλεσμα έβγαζε γέλιο. Μετά το ίδιο το άκουσα σε διάφορα άλλα ηπειρώτικα λες και το πολυφωνικό έγινε μαστ και το τσοντάρουμε όπως μας έρθει κι όπου μας έρθει. Αν δεν καταλαβαίνουν ότι το πολυφωνικό είναι σύνολο αδιάρηκτο και όχι τεχνικές που ξεπατικώνουμε άσχετα με το κάθε φορά τραγούδι και τον τρόπο τραγουδιού θα φτάσουμε σε εξώφυλα δίσκων που περιγελάγαμε πριν 2-3 χρόνια του τύπου: πολυφωνικά τραγούδια με τον τάδε (όνομα τραγουδιστή/όχι ομίλου). Στην εποχή μας απότι φαίνεται ο καθένας ότι έχει πουλάει και μερικές φορές ξεπουλάει όσο όσο. Αμάν πια! Αυτά σαν γενικότερες σκέψεις και όχι με βάση το τραγούδι που αγνοώ και το ομολογώ.