ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΩΝ ΦΩΝΩΝ

"Να, κοίτα, το νιώθεις εδώ, στο πρόσωπο, συντονίζεσαι κι είναι σαν το πρόσωπό σου να γίνεται ένα αντηχείο όλων των φωνών γύρω σου". Κι έπειτα, "οι δύο μας συντονιζόμαστε τελείως στο ισοκράτημα και να, μπροστά μας, εδώ είναι σαν να συναντιούνται οι φωνές σε μια άλλη, νέα, κοινή φωνή". Το πρώτο της Στέλλας, το άλλο της Κατερίνας και της Νικολέτας- κσι τα δύο σημερινά. Όμορφη η μύηση, κάθε φορά αλλιώτικα περνά από κοινούς τόπους. Τώρα, κάθε φθινόπωρο, η σωματοποίηση των φωνών-οι σωματικές φωνές αλλά και το σώμα που πλάθουν οι ίδιες οι φωνές. Μετά να βλέπουμε σε video τον Ηλία να τραγουδά "μαχαιρωμένο μ' έχεις, πληγή δεν φαίνεται" και να μην ακούγεται μιλιά, ανάσα... Κι ύστερα ο "Γιάννης" και το μαντήλι του και να νιώθεις τα βλέμματα να μουζγκώνουν... Κάθε χρονιά, εννέα χρόνια τώρα, μια αέναη αρχή. Εκεί, στο Μουσείο. Κάθε Πέμπτη στις 5 μμ. Ένα όμορφο ταξίδι...