15 ΧΡΟΝΙΑ ΤΑΞΙΔΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ...

Ήταν ένα κυριακάτικο πρωινό του 1993 όταν διοργανώθηκε συναυλία της ΕΡΑ στο Ζάππειο με τη συμμετοχή - για πρώτη φορά- βορειοηπειρωτικών ομίλων. Για πρώτη φορά ακούγαμε ζωντανά ό,τι ακούγαμε ως τότε στα κλεφτά ως παιδιά από το ΡΑΔΙΟ ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟ ή το ΡΑΔΙΟ ΤΙΡΑΝΑ. Τραγούδια να σου κόβουν την ανάσα! Ανάμεσά τους ένα να ξεχωρίζει από όλα τα άλλα, τουλάχιστον μέσα μας. "Πρωί πρωί μεσάνυχτα ήρθες με τον αγέρα κι είδα τον κόρφο σου ανοιχτό κι είπα πως είναι μέρα...", ξεκινούσε. Η συναυλία τελείωσε κι εμείς για μέρες το σιγανοτραγουδούσαμε. Αρχίσαμε να ψάχνουμε να το ακούσουμε ξανά ώσπου απευθυνθήκαμε στη Φεβρωνία Ρεβύνθη, τη γνωστή ραδιοφωνική παραγωγό η οποία είχε την επιμέλεια της συναυλίας. Η απάντησή της ήταν αρνητική στο αίτημά μας να μας δοθεί αντίγραφο της ηχογράφησης του συγκεκριμένου τραγουδιού-μας είπε κάτι περί αρχείων της ΕΡΤ κλπ, κλπ. Η άρνησή της αποδείχθηκε μια ακούσια ευεργεσία. Αναζητώντας εκείνο το τραγούδι ξεκίνησε ένα ολόκληρο ταξίδι που διαρκεί ήδη 15 χρόνια. Ένα μεγάλο ταξίδι στο πολυφωνικό τραγούδι ξεκίνησε τότε αναζητώντας την αίσθηση εκείνου του τραγουδιού, το ρίγος που μας προκάλεσε. Πολλά χρόνια μετά, το 2002, το ξανακούσαμε με τρόπο μαγικό από τη γυναίκα που το τραγούδησε τότε στο Ζάππειο, στην άκρη ενός παραμεθόριου χωριού της Ηπείρου αλλά για αυτό θα επανέλθουμε αργότερα σήμερα συμπληρώντας τούτο το σημείωμα...[i]