πολυφωνικά για όλα τα μεγέθη!

το πολυφωνικό τραγούδι εσχάτως έχει πέραση! φοριέται...
το τηλέφωνο χτυπά διαρκώς - στην άλλη άκρη της γραμμής όλοι θέλουν κάτι σε πολυφωνικό:
οι σύλλογοι-αυτοί και παλιότερα ήθελαν πολυφωνικά. όχι βέβαια όλοι, ούτε οι περισσότεροι. μόλις πριν τρία χρόνια όταν είπαμε στον τότε Πρόεδρο της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας ότι δεν είναι δυνατόν στην ετήσια γιορτή των Ηπειρωτών να μην ακουστεί πολυφωνικό τραγούδι εκείνος απάντησε ότι είναι πολύ στάσιμα τα πολυφωνικά και δεν χωράνε χωρίς κλαρίνο και χορό! εκ των υστέρων, βέβαια, αναγνωρίζουμε το δίκιο του, πως να χωρέσουν τα πολυφωνικά στις φιέστες και τις πασαρέλες του Σ.Ε.Φ.;
παραστάσεις και πολυθεάματα- άλλοτε στο Ηρώδειο, άλλοτε σε in χώρους του πολιτισμού της "καλής κοινωνίας" ή της βαριάς κουλτούρας
κάθε λογής media-τηλεοράσεις, περιοδικά ποικίλης ύλης, ραδιόφωνα

είπαμε, το πολυφωνικό έχει ζήτηση! και, όπως συμβαίνει συχνά στους νόμους που διέπουν τη ζήτηση, το μέγεθος μετράει! κάθε φορά με άλλον τρόπο:
- σύλλογοι που ζητούν 2-3 πολυφωνικά τραγούδια, έτσι, "για το καλό", "άσε που το πολυφωνικό τραγούδι δεν είναι για χόρταση, να τους αφήνετε πεινασμένους"
- εκδηλώσεις με 1-2 τραγούδια, το καθένα το πολύ 2-3 λεπτά, "για να μην κουραστεί ο κόσμος" και "εξάλλου τα καλά αρώματα χωράνε σε μικρά μπουκάλια" (επιχείρημα ειπωμένο από πανθομολογουμένως "έγκυρα χείλη")
- τηλεοπτικές εκπομπές όπου "τίποτε δεν περνάει το δίλεπτο, εδώ σε μεγάλα ονόματα το ίδιο ζητάμε, καταλαβαίνετε..."

τα άτυχα τα πολυφωνικά υπήρξαν πριν από τις νόρμες που διαφεντεύουν τη σημερινή προβολή τους. τραγούδια της άπλας στο χώρο, στο χρόνο, στο συναίσθημα, στην έκφραση. τραγούδια της μακράς διάρκειας και των ανοιχτών οριζόντων. το καθένα μια ολόκληρη ιστορία, με αρχή,μέση και τέλος. που και πως να τα κόψεις;
που να κόψεις το "ΓΙΆΝΝΟ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΡΙΓΩ" και να κρατήσει το νόημά του το τραγούδι χωρίς να μεταμορφωθεί; που να κόψεις το "ΣΤΗΣ ΔΕΡΟΠΟΛΗΣ ΤΟΝ ΚΑΜΠΟ";

αποκρουστικές ιστορίες ακρωτηριασμών πολυφωνικών τραγουδιών ακούσαμε και καταγράψαμε πολλές τόσα χρόνια. γνωστός όμιλος από χωριό των Ιωαννίνων σε συναυλία στο Πνευματικό Κέντρο της ηπειρώτικης πρωτεύουσας έπαιρνε σινιάλο από τον αντιδήμαρχο στο βάθος της αίθουσας που είχε το ρολόι και στο τρίλεπτο "έκοβε" το τραγούδι, όπου κι αν ήταν. όμιλος ηλικιωμένων, αυθεντικών ερμηνευτών μας μετέφερε τη μουσικολογική ρήση περί αρωμάτων. ο παρτής δισκογραφημένου ομίλου μας προέτρεψε να ξαναγράψουμε τώρα τα τραγούδια τους γιατί στο studio "μας έβαλαν να λέμε τα τραγούδια πιο γρήγορα για να χωρέσουν στο δίσκο και να μην κουραστούν οι ακροατές". άλλους, ανάλογους ακρωτηριασμούς μπορούμε να μαρτυρήσουμε και οι ίδιοι με την παρουσία μας.

η ευθύνη όσων δοκιμάζουμε να προβάλουμε, να διαδόσουμε ή να τραγουδήσουμε το πολυφωνικό τραγούδι είναι μεγάλη. μια από τις χειρότερες υπηρεσίες είναι αν νομιμοποιήσουμε με την παρουσία μας προκρούστιες πρακτικές έναντι οποιουδήποτε τιμήματος. και το τίμημα-το ξεροκόκκαλο- είναι πασπαλισμένο ενίοτε με μπόλικη εφήμερη δόξα. θα μπορούσε, σαν τυχαίο παράδειγμα, να είναι μια πρόσκληση συμμετοχής σε τηλεοπτική εκπομπή υψηλότατης τηλεθέασης. να μας δει ο μπαμπάς μας, η μαμά μας, το σόι ολόκληρο, οι συνάδελφοι και οι γνωστοί στο "γυαλί" και τι στον κόσμο! μιλάμε για δέλεαρ, όχι αστεία!

σε έναν κόσμο όπου "όλα είναι τηλεόραση" (το γραψε έτσι ακριβώς, τόσο εφιαλτικά προφητικά ο Σεφέρης πριν από 40 τόσα ολόκληρα χρόνια), η παρουσία σου στο "κουτί" αρκεί για να λύσει όλα τα ερωτήματα της ύπαρξης. σαν να έχεις πάει σε εκπομπή και την άλλη μέρα να σε χαιρετάει στο δρόμο άγνωστος κόσμος για να σου πει "τι καλά που τάπες στην bilio...". ασύγκριτη εμπειρία! πως να συγκριθεί η εμπειρία μιας τηλεοπτικής εμφάνισης με μια συναυλία στους ηπειρώτες από τα Άσπρα Σπίτια-τον οικισμό της ΠΕΣΙΝΕ που τόσα χρόνια ζητάνε να πάμε; όταν είναι για τηλεόραση όλα τα εμπόδια τα ανυπέρβλητα των άλλων συναυλιών εξαφανίζονται μεμιάς!

στο ντεμακιγιάζ μετά την εκπομπή το κινητό θα γεμίσει μηνύματα! η μνήμη του κινητού γρήγορα εξαντλείται. το έχουν αυτό οι μνήμες... την ώρα που τραγουδάμε, με χιλιάδες watt να καίνε το πρόσωπό μας, που να χωρέσουν στη μνήμη μας όλοι αυτοί που κάποτε μας "τράταραν" τα τραγούδια τους σε καλύβες και σπίτια μισοχωμένα στην παραμεθόρια και την απέκει Ήπειρο; το φως των προβολέων σε τυφλώνει και πίσω τους που να δεις τα μάτια της κυρά Κατίνας, της κυρά Φρόσως, του άδολου Ηλία, της περήφανης Ευτέρπης... τα τραγουδάκια τους λέμε, να το θυμάσαι όπου και αν τα πεις. τραγούδια που όταν τα μοιράστηκαν μαζί σου δωρητές ψυχής έμοιαζαν στην αθωότητα της πρώτης συνάντησης. μπορεί πολλά να μην θυμάσαι-η μνήμη γρήγορα εξαντλείται- αυτό όπως μην το ξεχνάς. τα τραγούδια δεν έχουν μόνο αρχή, μέση και τέλος αλλά και χεράκια, ποδαράκια, ματάκια και σε αντικρίζουν. μην το ξεχνάς.... και το φως μη σε ξεγελά, αυτό είναι που θα σε δικάσει! - κι αυτό, περίπου αυτό, ο Σεφέρης το έγραψε για να διαβαστεί αλλιώς σήμερα, σε εποχές γενικευμένης τυφλεόρασης...