η μάνα γη...

Σε μια αναμονή χθες ξεφύλλιζα ένα από τα καλά περιοδικά του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου. Μια συνέντευξή του με την αγαπημένη μας Λένα Πλάτωνος. Στο ερώτημα για την τόσο μακρινή -δεκατετράχρονη- απουσία της η Λένα κάποια στιγμή αναφέρεται στην άποψη μιας διάσημης ψυχοκοινωνιολόγου για τη σχέση του ανθρώπου με τη γη του. Σύμφωνα με την άποψή της η γη δεν είναι μόνο αλληγορικά η μάνα μας αλλά και υποσυνείδητα. Η σχέση μας με τη γη απεικονίζει έμμεσα τη σχέση με την ίδια μας τη μάνα. Πολύ ψυχαναλυτικό, σκέφτηκα.

Η αναμονή τελείωσε, το μυαλό καταπιάστηκε με άλλα, επέστρεψα στο γραφείο με τρόλευ μετά από πολύ καιρό-μια χαρά σαν να ήμουν εκδρομή! Κάποια στιγμή ξεχάστηκα και σκέφτηκα κάποιον που έχει αφιερώσει όλη τη ζωή του σε ένα κομμάτι γκρεμό που του κληροδότησε η ζωή του. Και τι δεν έχει κάνει εκεί! Παρτέρια, κήποι, λουλούδια, δέντρα, στέρνες, πετρόκτιστο σπίτι... Συνταξιούχος πια, όπως και όσο τον θυμάμαι, από το πρωί χάνεται στο γκρεμό που μεταμόρφωσε σε παράδεισο. Συχνά τον κρυφοκοιτάω να πελεκάει πέτρες, να ποτίζει, να κλαδεύει, να μπολιάζει, να φυτεύει... Σήμερα σκέφτηκα ότι αυτός ο άνθρωπος έχασε τη μάνα του μικρό παιδί. Τη γιαγιά που δεν γνώρισα.