για ένα Θανάση, για μια Θανάσω...

ένα τραγούδι για έναν Θανάση και ένα τραγούδι για μια Θανάσω, ανήμερα στη γιορτή τους. το ένα χαρούμενο, το άλλο λυπημένο, σπαρακτικό. το πρώτο από το βούρκο, το δεύτερο έτσι όπως το λένε στη Δερόπολη. Μεταγραφές που πραγματοποιήσε ο Λουκάς στο πρόγραμμα ΑΡΧΕΙΟ ΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ.

Ο ΟΡΚΟΣ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ

Μα τον άγιο-Θανάση, ο χορός δε θα χαλάσει.
Τούτο μπίτησε κι άλλο μπείτε, το χορό καλά κρατείτε.
Μα τον άγιο Αϊ-Δημήτρη, ο χορός πάει με τη μύτη.
Και γι’ αυτό θέλει απ’ όλα, μα το Αϊ-Νικόλα.
Θέλ’ να πιει, θέλει να φάει και να ιδείς το πώς θα πάει.
Μα τον άγιο-Κωνσταντίνο, το χορό δεν τον αφήνω.
Το χορό δεν τον αφήνω, ας μην τρώω κι ας μην πίνω.
Μα τον άγιο Αϊ-Βλάση, ο χορός δε θα χαλάσει.
Ο χορός δε θα χαλάσει και ο Διάβολος θα σκάσει.


ΤΟΥ ΜΑΗ ‘ΝΑΙ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ

Του Μάη είναι τα λουλούδια και τ’ Απρίλη οι δροσιές.
‘Έτσι ειν’ και της Θανάσως οι αναστεναξιές.
Μας πήραν τη Θανάσω μέσα από το μπαξέ,
την πήραν και την πήγαν σ’ ένα ψηλό βουνό.
- Δε στο είπα ‘γω, Θανάσω, πως θα σε πάρουνε;
Τ’ αδερφοξάδερφά σου θα σε χαλάσουνε.
Δεν έκρενες, Θανάσω, γιατί δεν φώναζες;
- Τι να ‘λεγα η μαύρη και ποιόν να φώναζα;
το στόμα βουλωμένο, την κάμα στο λαιμό.
Αγάλια – αγάλια, κλέφτες, τ’ είμαι ξυπόλητη.
Ίσια να δώσει τ’ αστέρι, να πάρει η αυγή
ν’ ανοίξει το παζάρι, να πάρω ποδεμή.

Παραλλαγή του τραγουδιού της Θανάσως περιέχεται σήμερα στην ΑΙΘΟΥΣΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ της ΛΕΣΧΗΣ ΜΕΛΩΝ. Εδώ μια ακόμη στιχουργική παραλλαγή του, αυτή τη φορά από τη συλλογή του ΡΕΜΠΕΛΗ. Να θυνήσουμε ότι το τραγούδι δισκογραφήθηκε στους δίσκους "ΠΟΓΔΟΡΙΑΝΗ" του Άνω Καλαμά και "ΦΩΝΕΣ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ 2" της ΜΚΟ "ΑΠΕΙΡΟΣ". Η πρώτη ηχογράφηση με τον πολυφωνικό όμιλο του Παρακάλαμου, η δεύτερη με τη "Χαονία".

ΘΑΝΑΣΩ
Του Μάη τα λουλούδια, τ’ Απρίλη η δροσιά,
Της Θανασώς οι πόνοι κι οι αναστεναγμοί,
Έπιασαν τη Θανάσω, κι άι δεν εφώναζες...
- Κι άι τ’ ήθελα να σκούξω, κι άι τ’ ήθελα να ειπώ;
Το στόμα βουλωμένο, τημ πούλια στο λαιμό...
Θανάσω για περβάτα, τι θα μας πιάσουνε,
Τ’ αδέρφια τα δικά σου θα μας χαλάσουνε.
- Αγάλ’ αγάλια, Κώστα, τ’ είμαι ξυπόλυτη,
Όσο ν’ ανοίξ’ η μέρα, ν’ ανοίξει κι η αυγή,
Ν’ ανοίξουν τ’ αργαστήρια να πάρω ποδεμή.


Ρεμπέλης 80.