FESTIVAL ή ΚΑΡΑΒΑΝΙ; ιδού το ερώτημα!

Τελικά από τις 25 Ιουλίου ως τις 8 Αυγούστου τι πρόκειται να γίνει; Η 10η ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ή το 10ο ΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΚΑΡΑΒΑΝΙ; Θα μου πείτε ότι πρόκειται για το ίδιο πράγμα. Δεν είμαι σίγουρος κι ας κινδυνεύω να χαρακτηριστώ προβοκάτορας με τις σκέψεις που θα καταθέσω...
Παρακολουθώντας από κοντά ή κοντύτερα την ιστορία του ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ (10 χρόνια, μπορούμε να μιλάμε για Ιστορία!), θυμάμαι ότι κάπου στη μέση της· άρχισε δειλά δειλά να χρησιμοποιείται ο όρος ΚΑΡΑΒΑΝΙ. Τι είχε συμβεί; Αφενός η διαδρομή των εκδηλώσεων είχε μεγαλώσει πολύ κι οι μετακινήσεις από τόπο σε τόπο έμοιαζαν όλο και περισσότερο με καραβάνι. Κάπου τότε είχε πρωτομπεί κάπως περισσότερο η ιδέα της ελεύθερης κατασκήνωσης που ακοουθεί τις εκδηλώσεις. Πίσω από αυτά, όμως, έβλεπα και μια μικρή τάση για μια ποιοτική αλλαγή στη δεύτερη πενταετία του θεσμού. Όποιος, βέβαια, χαράζει τέτοιες πορείες πρέπει να έχει επηρεαστεί πολύ από τα πενταετή προγράμματα ή τα πεντάχρονα της κάποτε σοσιαλιστικής οικοδόμησης (τρομάρα του...). Τι χρειαζόταν τότε μια ποιοτική αλλαγή δεν ξέρω ή, μάλλον, δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι ξέρω. Αυτό που περισσότερο νομίζω ότι νιώθω είναι ότι τώρα χρειάζεται ΤΟΜΗ αν τότε χρειαζόταν αλλαγή. Για τον οραματικό νου η ευκαιρία είναι καλή-10 χρόνια (=2 πεντάχρονα). Για τον φίλο της προσπάθειας αυτής είναι ανάγκη πραγματική όλα να αλλάξουν. Γιατί το φεστιβάλ ή θα γίνει καραβάνι ή θα μαραζώσει ακολουθώντας τη φυσική φθορά των ανθρώπων του ίδιου του πολυφωνικού τραγουδιού. Καραβάνι δεν γίνεται με εξισορροπήσεις στο πρόγραμμα και το χαρακτήρα των εκδηλώσεων με βάση τις ορέξεις και τις βλέψεις των συνεργαζόμενων δημαρχαίων. Τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες κάκιστων εμπειριών σε αυτο το θέμα. Να θυμηθούμε δήμαρχο που πλήρωσε εκδήλωση μετά από δύο χρόνια και αφού χρειάστηκε κάποιοι να τον περιμένουν στο σπίτι του στα Γιάννενα; Να θυμηθούμε δήμαρχο που άφησε απλήρωτο ποσό σχετικά μικρό σε τοπικό ξενώνα εκθέτοντας τους διοργανωτές του φεστιβάλ; Να θυμηθούμε δήμαρχο να αγορεύει στις εκδηλώσεις επιστημονικές, τάχα μου, απόψεις του για τον τόπο γέννησης του πολυφωνικού τραγουδιού; Να θυμηθούμε δήμαρχο να απαγορεύει εκδηλώσεις σε χωριά του Δήμου του που είχαν πολυφωνικό τραγούδι αλλά δεν πλειοψήφισε ο ίδιος στις τοπικές εκλογές; Να θυμηθούμε δήμαρχο που για τη διαμονή των καλλιτεχνών διέθεσε ένα μισοερειπωμένο κτίριο γεμάτο γιγάντιους σκορπιούς και απερίγραπτα χάλια; Αυτά και άλλα πολλά άκουσα ή κρυφάκουσα από τα παιδιά που τρέχουν κάθε χρόνο για τις εκδηλώσεις με την ψυχή στο στόμα και κάποια τα έζησα κι εγώ από κοντά. Φαντάζομαι θαναι πολλά περισσότερα. Απορώ πως τόσα χρόνια μπορείτε να συνεργάζεστε με τέτοιους συνδιοργανωτές και τα προβλήματα που ζείτε να μην τα δημοσιοποιείτε για να συνεχίσει το φεστιβάλ. Αξίζει το τίμημα που πληρώνετε; Αξίζει να τσαλαπατάτε το όνειρο και το μόχθο σας με τέτοια ανεκτικότητα; Και να πληρώνετε εσείς το κάθε λάθος στα μάτια των ανίδεων επισκεπτών των εκδηλώσεων; Δεν το νομίζω. Έτσι χαλάει και η ομορφιά της προσπάθειας και της σύλληψης όλου αυτού του ταξιδιού. Μήπως είναι καιρός να αλλάξετε ρότα; Μήπως είναι καιρός να δοκιμάσετε να κάνετε το καραβάνι ακριβώς όπως το ονειρευόμαστε όλοι μας έστω και χωρίς λεφτά, λιτό μέχρι ανέχειας αλλά αξιοπρεπές μέχρι το μεδούλι του; Θα μου πείτε ότι δύσκολο να είναι αξιοπρεπείς οι εκδηλώσεις όταν δεν υπάρχει ούτε ένα ευρώ για να τις στηρίξει. Κι όμως θα μπορούσαν να είναι οικονομικά αυτοτελείς. Με πιο λιτό πρόγραμμα; Με χορηγούς; Με εισιτήριο σε κάποιες εκδηλώσεις; Με δίδακτρα για τα σεμινάρια; Όλα πρέπει να τα σκεφτείτε αρκεί να κατακτήσετε την πλήρη αυτονομία σας. Εξετάστε άλλα παραδείγματα, όλο και κάτι θα είναι χρήσιμο. Πως ο ΡΟΣ ΝΤΕΙΛΥ κάνει κάθε καλοκαίρι τα εργαστήρια στην Κρήτη; Μήπως έτσι κι αλλιώς το ζητούμενο στη δεύτερη δεκαετία είναι ακριβώς η διάδοση του πολυφωνικού, η προσέλκυση νέων στην ερμηνεία του, οπότε τα σεμινάρια πρέπει να γίνουν άξονας σημαντικότερος και από τις ίδιες τις συναυλίες; Για φανταστείτε ένα δεκαήμερο εντατικών σεμιναρίων όπου ο κάθε συμμετέχοντας συμμετέχει με δίδακτρα φτηνά αλλά ικανά να καλύψουν κάποια στοιχειώδη έξοδα. Και 2-3 συναυλίες με ένα φτηνό εισιτήριο. Και πλήθος δράσεων εναλλακτικών όπως αξίζει να είναι ένα καραβάνι. Από πεζοπορίες μέχρι καγιάκ και ράφτινγκ. Κάτι τελείως αλλιώτικο, τελείως εναλλακτικό, κάτι που θα βρει σίγουρα τους ορκισμένους συνταξιδιώτες του, περισσότερους από όσους τώρα συνταξιδεύουμε. Αυτά για αρχή-θα συνεχίσω! Πάρτε το και σαν απειλή, δεν με νοιάζει

Πολλά αυτά που θίγεις, αδυνατώ να απαντήσω σε όλα τουλάχιστον τώρα. 2-3 παρατηρήσεις για αρχή μόνο.
- το ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ πορεύτηκε μέχρι εδώ χάρη στη στήριξη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. 2 Νομαρχίες, δέκα Δήμοι, πέντε Κοινότητες συμμετείχαν λίγο ή περισσότερο στη συνδιοργάνωση των καλοκαιρινών Διεθνών Συναντήσεων. Χωρίς τη δική τους συμμετοχή ελάχιστα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν. η περιπτωσιολογία άτυχων στιγμών ή άτυχων συνεργασιών αδικεί το θετικό ρόλο πολλών ανθρώπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Αδικεί, για παράδειγμα, τον πρωτοπόρο Γιώργο Κολιούση, πρώην Δήμαρχο Φιλιατών, τον Μιχάλη Παντούλα, τότε Δήμαρχο Μολοσσών, τον Αλέξανδρο Καχριμάνη, νυν Νομάρχη Ιωαννίνων- ανθρώπους που και προσωπικά στάθηκαν συμπαραστάτες στο δύσκολο εγχείρημα. Και τόσους άλλους.
- ο ROSS DALY έχει τη συμπαράσταση του Δήμου "ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ", Δήμου που περιλαμβάνει το Χουδέτσι όπου λειτουργεί το ΜΟΥΣΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ. Αντίστοιχα το ΜΟΥΣΙΚΟ ΧΩΡΙΟ που διοργανώνεται στο Πήλιο στηρίζεται από τη Νομαρχία Μαγνησίας και Δήμο. Και τα δύο, βέβαια, έχουν δίδακτρα για τους συμμετέχοντες- το πιο φθηνό 250 ευρώ την εβδομάδα για τα σεμινάρια και τη διαμονή σε 3κλινο.
- το ΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΚΑΡΑΒΑΝΙ είναι αρκετά παλαιότερο από τα δύο αυτά εγχειρήματα. Κυρίως, όμως, διοργανώνεται σε μια διαφορετική λογική. Φυγόκεντρο και όχι κεντρομόλο αδυνατεί να ανταποδώσει στον τόπο που το φιλοξενεί όσα ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ή το ΜΟΥΣΙΚΟ ΧΩΡΙΟ. Αν γινόταν, πχ, σε μια μόνο περιοχή, σε ένα Δήμο, η διαμονή των συμμετεχόντων θα έδινε για δέκα μέρες μια κίνηση στον τοπική αγορά του Δήμου που είναι μια μορφή ανταπόδοσης πέρα από την προβολή του ίδιου του τόπου. η εξάπλωση των εκδηλώσεων έχει το τίμημά της...
Θα επανέλθω το απογευμα γιατί είναι πολλά που θέλω να γράψω συμφωνώντας στο ότι ΟΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ αλλά και να αλλάζουν διαρκώς σε ένα θεσμό που θέλει και δεν θέλει να θεσμοποιηθεί...

Για την ενημέρωσή μας να πω ότι το Μουσικό Χωριό στο Πήλιο έχει δίδακτρα καθαρά χωρίς διαμονή 150 ευρώ για εβδομαδιαίο σεμινάριο. Με διαμονή σε δίκλινο 300 ευρώ. Ο Λαβύρινθος στην Κρήτη κινείται στα ίδια επίπεδα. 250 ευρώ με έγκαιρη κράτηση και διαμονή σε δίκλινο ή τρίκλινο δωμάτιο. Αν η κράτηση γίνει τον τελευταίο μήνα τότε είναι 300 ευρώ. Με βάση αυτά δεν θεωρώ λάθος να μπει ένα ποσό της τάξης 20 ευρώ/ημέρα στα σεμινάρια στη διάρκεια του Φεστιβάλ. Αρκεί να έιναι οργανωμένα σωστά και αυτοί που συμμετέχουν αποδεδειγμένα να μαθαίνουν κάτι. Μια εβδομάδα τα δίδακτρα θα είναι 140 ευρώ. Και αν θέλουν μπορεί να εξασφαλιστεί η διαμονή τους σε δίκλινα με ποσό γύρω στα 15 ευρώ/ημέρα, δηλαδή 105 ευρώ την εβδομάδα και με πρωινά 6 ευρώ για 7 μέρες, το σύνολο γινεται 300 ευρώ. Μένει το θέμα της μετακίνησης. Είμαι σίγουρος ότι και για αυτό βρίσκεται λύση!

Ονειρεύομαι ένα καραβάνι άλλο. Σε άλλη ρότα με ό,τι επιδράμει τα καλοκαίρια στην ελληνική ύπαιθρο. Παλιότερα γέμιζαν τα χωριά με μπακαλάκους και ταρατατζούμ τάχα πολιτικά. Μετά έμεινε το "ντέφι και το μπούτι", το γενικευμένο σκυλάδικο. Αρπαχτές αρπακτικών. Τώρα ξεμυτίζει μια νέα μόδα παραλλαγής. Κάθε Δήμος που σέβεται τον εαυτό του το έχει ρίξει στα "εναλλακτικά πολιτιστικά". Θεσμοί νεότευκτοι ξεφυτρώνουν παντού για να κατακτήσουν τη γή την οικουμένη! Λίγο ποτάμι, λίγο κουλτούρα και ο Δήμος μου. Η Άνω Αγουλινίτσα έχει λέει σεμινάρια με αφρικάνικα κρουστά, η Κάτω Αγουλινίτσα έκθεση βιτρώ. Ακούγεται ωραίο, είναι όμως; Ή μήπως οι "αρπαχτές" των καλλιτεχνών στην επαρχία τα καλοκαίρια γίνονται πια με άλλα ψευδώνυμα; Τώρα πουλάει το εναλλακτικό, ας το ξεπουλήσουμε όσο πουλάει. Κι ας πουλήσουμε στους ιθαγενείς εναλλακτικά μπλα μπλα αντί για φύκια με μεταξωτές κορδέλες. Ας πλημμυρίσουμε κάμπους και ραχούλες με καλλιτεχνικούς διευθυντάδες ειδήμονες επί παντός επιστητού με λόγους κομπορρήμονες που τεκμηριώνουν με τρόπους αδιαμφισβήτους την αναγόρευση της συμπαθούς Αγουλινίτσας ως κέντρου της γής, της οικουμένης όλης. Αρκεί να έχουμε γεμάτο τον ντορβά και τέτοια ποιήματα σου γράφουμε εκατό την ώρα που θάλεγε κι ο ποιητής που κάποτε έβλεπε τα τανκς να χορεύουνε στις πλατείες της Πράγας (το έγραψα αλλά κιόλας το μετάνιωσα, άδικο για τον ποιητή). Γιούρια παιδιά, να ξεφτιλίσουμε ό,τι απέμεινε άσπιλο στο νεκροταφείο των λέξεων. Εναλλακτικό θέλετε; Αμέσως! Πολιτισμό θέλετε; Έφτασε.... Πολλές φορές σκέφτομαι κάτι τέτοιες ώρες ότι είναι καλύτερα να σωπάσεις. Τελείως. Να ταξιδέψεις. να χαθείς. Μέχρι εκεί όπου θα πέσει και το τελευταίο οχυρό των λέξεών σου. Πριν από το άλφα, μετά το ωμέγα. Και μετά να καλέσεις και τους φίλους σου, παλιούς αλλά και καινούργιους. Ένα καραβάνι της σιωπής. Να βγούμε στις στράτες μόνο για να αφουγκραστούμε. Γιατί τις λέξεις μας τις κλέψανε και δεν έμεινε ούτε μια να κατοικήσουμε. Γιατί οι λέξεις ήταν κάποτε τα σπίτια μας πριν μας ξεσπιτώσουν στον ορυμαγδό και τα ερείπια των εικόνων.